Ulan ne gözlerinde yaşattın dünyayı nede ruhunda..
Aklınca bir yol çizmişsin, ne geri baktın ne de ileriye gidebildin...
Yıkılmış ağaçların dalları altında, ezilmeden yaşamaya çalıştın hep..
Bir kez doğrulup yürümesini öğrenemedin, hayat denen çamurlu yollarda...
Oysa sokaklar pırıl pırıldı, her taraf ışıklı kaldırım taşlarıyla süslüydü..
Çıplak ayaklarınla bastığın taşlar, yerlerinden birer birer çıkıyordu...
Asır olmuş sanki yıkanmamış ayakların, bastığı her santimde ne varsa söküp alıyordu...
Ya ayakların kirliydi, ya da kimseye göstermek istemediğin yüreğin...
Ulan çözemedim seni, yüreğini, ayaklarını, yani ne yöne gittiğini...
Bir gün vezir, bir gün rezil olan bir günlüğün ve bilinmesini istemediğin gündeliğin vardı..
Ya esirdin bilinmez şerefsiz bedenlere, ya da menfaatine kul olmuş bir ucubeydin..
Yada aslında gizli şerefsizdin toplumun gözünde, korkuların esaretini millete yüklemeye çalışan bir şerefsiz...
Nasıl bir bedenin vardı ki, sen sokağa çıktığında güneş bulutlara saklanıyor..
Vakit gece ise yıldızlar sönüyor, Ay ışığı kendini tutsak ediyordu, erkenden tutulup iğrenç görüntünden kaçıyordu....
Ulan sen meydana çıkınca, yalakalar deliklerinden çıkıp şuursuz sohbet için sürünüyor rezil ve onursuzca...
Kokuşmuş düşüncelerini bilen birkaç akıllı vardı elbet, işte onlar senin bu memleketten gidişin olacaklar....
Kokuşmuş düşüncelerin memleketi, gençleri her gün eritiyordu, ama sen kör olmuştun...
Zayi olmuş bir bencilliğin şırpıntısı diye bağırıyodu, sokaklar senin için...
Hatta geçtiğin her sokak lambası, seni aydınlatmaktan nefret ediyor..
Kibire bürünmüş yüzünü, topluma göstermemek için tek tek sönüyordu.
Çünkü sen çıkarların için pırıl pırıl gençlerin geleceğiyle oynayandın...
Okyanus ötesi rüzgarlarla beslenmiş, ama siyasi limanlara sığınmakla aklanacağını sanan...
Aslında zavallılığını herkesin gördüğü ve yüzünde iğrençliğin izlerini taşıyan..
Kutsal bir mesleğin kara kazanı olan, ateşin beslediği ama körüksüz kalan deyyusun ta kendisisin...!!!
